O Javier Castellano φαινόταν να έχει μία τέλεια ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρδοβα της Αργεντινής, σπούδασε σχέδιο και φωτογραφία στην Ισπανία και δούλευε πάνω στο στοιχείο του. Ήθελε όμως να κάνει κάτι διαφορετικό και τελικά το τόλμησε.Έφτιαξε τις βαλίτσες του όταν ήταν 34, γύρισε στην Αργεντινή, αγόρασε μία έκταση εκεί που η οικογένειά του συνήθιζε να κάνει διακοπές και έχτισε ένα μικρό πέτρινο σπίτι κοντά σε ένα χωριό 50 κατοίκων, το Los Algarrobos. Δεν το ήξερε εκείνη την εποχή αλλά εκείνο το ήσυχο μέρος θα του χάριζε την πιο μεγάλη περιπέτεια της ζωής του.
Αφού έφτασε, ο Javier αποφάσισε να μιλήσει στο σχολείο για να βοηθήσει εθελοντικά. Είχε 16 μαθητές και ο ένας δάσκαλος ήταν και διευθυντής. Όλα τα παιδιά ήταν στην ίδια τάξη ανεξαρτήτου ηλικίας και τα περισσότερα προερχόντουσαν από αμόρφωτες οικογένειες. Παρόλο που η κυβέρνηση τους είχε δώσει υπολογιστές, κανείς δεν ήξερε να τους χρησιμοποιήσει, ούτε ο δάσκαλος.
“Τους είπα να μην ανησυχούν και πως θα τους δείξω εγώ, χωρίς να χρειαστεί να με πληρώσουν.”
Ενώ εκπαίδευε τα παιδιά να χρησιμοποιούν υπολογιστές, είχε μία συνάντηση που θα του άλλαζε τη ζωή. Ένα 5χρονο παιδί που τον έλεγαν Gabriel πήγαινε σ’αυτό το σχολείο. Λίγες μέρες αφού γεννήθηκε, οι γονείς του τον είχαν δώσει στην γιαγιά του, Adela, γιατί δεν μπορούσαν να τον φροντίσουν.
Αφού γνώρισε τον Gabriel και εντυπωσιάστηκε από την γενναιοδωρία και την σκληρή δουλειά της Adela, ο Javier δέθηκε μαζί τους και με τον καιρό τους ένιωσε οικογένειά του. Μετά όμως έγινε κάτι πολύ τραγικό. Η Adela διαγνώστηκε με καρκίνο και παρόλο που πήγε στην Κόρδοβα για θεραπεία, πέθανε, αφήνοντας πίσω τον εγγονό της.
Μία επιτροπή προσπάθησε να αποφασίσει για το μέλλον του παιδιού και ενώ κανείς άλλος δεν ήθελε να πάρει θέση, ο Javier έκανε μία συνειδητοποίηση: “Είμαι ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει. Δεν πρέπει να τον διώξουμε από εδώ – αυτό είναι το σπίτι του, το σχολείο του.”
Ο Gabriel και ο Javier δεν είχαν κάποια βιολογική συγγένεια αλλά ήταν πολύ δεμένοι. Έτσι, αποφάσισαν ο Javier να γίνει κηδεμόνας του Gabriel αρχικά για δύο χρόνια. Όταν πέρασαν, ανανεώθηκε η κηδεμονία του και τελικά ο Gabriel θεωρούνταν μέλος της οικογένειάς του.
Ο νόμος όμως ήταν ξεκάθαρος: μετά το τέλος αυτής της περιόδου θα έπρεπε να βρει μια νέα οικογένεια γιατί οι κηδεμόνες δεν γίνεται να υιοθετούν τα παιδιά που φροντίζουν. Όταν ο Gabriel πήγε 11, φαινόταν πως όλα ήταν έτοιμα να καταρρεύσουν.
Η μόνη επιλογή που είχε ήταν να πάει στα δικαστήρια. Ακόμα και οι βιολογικοί γονείς του Gabriel ήρθαν στο δικαστήριο για να πουν πως συμφωνούν με το να πάρει ο Javier τον γιο τους. Η πιο συναισθηματική στιγμή όμως ήταν όταν ο Gabriel κατέθεσε. Είπε κλαίγοντας πως δεν ήθελε να τον χωρίσουν από τον δάσκαλο-μπαμπά του που τον φρόντιζε.
Όλοι περίμεναν την απάντηση του δικαστή. Όταν τελικά την ανακοίνωσε, όλοι την άκουσαν με μεγάλη ανακούφιση: ο Javier θα μπορούσε να μεγαλώσει τον Gabriel! Από τότε αντιμετωπίζουν μαζί κάθε πρόκληση και δυσκολία που τους παρουσιάζεται και είναι μια πολύ δυνατή ομάδα!
