Κατά τον αρχιτέκτονα και λαογράφο, η ονομασία της Βάθης προέκυψε από το χαμήλωμα του εδάφους προς την κοίτη του ρέματος του Κυκλοβόρου, στο σημείο που διέσχισε ο δρόμος για το Μενίδι.
Η πλατεία Βάθης πέρασε πολλά. Λιγότερο καλά, λιγότερο άσχημα ή απλά καλά κι απλά άσχημα. Τα τελευταία χρόνια υπερίσχυσαν τα άσχημα. Πριν αποφασίσουν δύο νέοι άνθρωποι, ο Ηλίας Μοσχοντόπουλος και η Ευγενία Τρίγκα να επενδύσουν στην περιοχή, δημιουργώντας μία καφετέρια, ένα ταχυφαγείο και ένα εστιατόριο στην περιοχή.
Κι όπως λέει, η πλατεία ήταν πολύ άσχημη παλιότερα. «Πέρασε από πολλά διαφορετικά κύματα».
«Ζήσαμε την πλήρη κατάπτωση. Δεν μπορούσαμε να μπούμε στο μαγαζί μας το πρωί. Από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν αυτές οι καφετέριες, έδωσαν φως και ζωντάνια σε ολόκληρη την περιοχή».
Καθώς μιλάμε, θέλει να κάνει μία μικρή παρένθεση ανάμεσα στα καλά που λέει για την περιοχή. Λέει ότι λίγο πιο κάτω, κοντά στα σχολεία, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο, το οποίο έχει καεί τρεις φορές. «Επικρατεί μία τριτοκοσμική κατάσταση στο συγκεκριμένο χώρο. Έχουμε κάνει επανειλημμένα διαβήματα στο δήμο και κανείς δεν δίνει σημασία. Μία πραγματική εστία μόλυνσης. Πείτε κάτι γι’ αυτό...», προτρέπει.
Μένει πολλά χρόνια στη Βάθης. Και το μαγαζί το κράτησε από τον παππού της. Παλιά το κατάστημα με τις ραπτομηχανές ήταν στη Βερανζέρου 43, πριν μεταφερθεί το 1970 στην πλατεία Βάθης. Που πάντοτε ήταν μία μεσοαστική περιοχή «με πολύ συμπαθητικό κόσμο», όπως λέει η Έλενα Γεωργιάδου. «Μετά άρχισε να αλλάζει και να χαλάει. Οι κάτοικοι άρχισαν σταδιακά να μετακομίζουν στα προάστια».
Εκείνη πρόλαβε την εποχή που τα σπίτια στο κέντρο, και κάτω από την Ομόνοια, ήταν περιζήτητα. Την εποχή που η Πατησίων ήταν το όνειρο κάθε μεσοαστικής οικογένειας και η Βάθη φιλοξενούσε στα ψηλά της ταβάνια και στα αραιοκατοικημένα στενά της, τα όνειρα της μεταπολεμικής γενιάς.
«Θυμάμαι τη μητέρα μου. Είχε κάνει φασαρία στον πατέρα γιατί δεν της είχε αγοράσει ένα τεσσάρι στην Πατησίων. Εκείνος αγόρασε τελικά ένα διαμέρισμα στην Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, λίγο πιο κάτω από ‘δω», λέει η κυρία Έλενα.
Λίγα στενά κάτω από την πλατεία, περνώντας το Εθνικό Ωδείο στη Μαιζώνος, αλλά και τα σχολεία της περιοχής, βρίσκεται ο Ακροβάτης. Μεγάλο μέρος της διάσημης ελληνικής ταινίας, του Μπακαλόγατου, γυρίστηκε εκεί. Λέγεται μάλιστα πως το θεατρικό -αρχικά- έργο των αδερφών Γιαννακόπουλων, βασίστηκε σε ένα λιτό σενάριο, μόλις εφτά σελίδων. Η ταινία γυρίστηκε παρά το ελλιπές σενάριο, βασιζόμενη στον αυτοσχεδιασμό του Χατζηχρήστου.
Μία από τις πρώτες επιγραφές στου Ακροβάτη, έγραφε «Οι Χρυσές Καρδιές». Ήταν η ταμπέλα που κρεμόταν έξω από το παλιό παντοπωλείο. Το μαγαζί είχε κλείσει ήδη από τη δεκαετία του 1980. Οι ιδιοκτήτες συνάντησαν ένα ερείπιο όταν πήγαν στην περιοχή. Χρειάστηκαν περίπου εννέα μήνες εντατικής εργασίας για να αναστηλώσουν το κτίριο.
Η κυρία Μάρθα που ζει 55 χρόνια στη Βάθη
«Μπεσεξίδη», συστήνεται…
Είχε φύγει για λίγο, ίσως για να γλιτώσει τη γενικότερη κατάπτωση της περιοχής. Ξαναγύρισε στη Βάθη το 2010. «Επιστρέφοντας βρήκα μία Αθήνα διαφορετική. Η πλατεία Βάθης δεν έχει τα χάλια που είχε κάποτε. Τώρα είναι όμορφα…»
«Κυκλοφορούμε πιο άνετα. Πάμε στον Ακροβάτη, στο μαγαζί του Ζήκου. Πίνουμε το κρασί μας τα Σαββατοκύριακα. Διασκεδάζουμε. Ένα κέντρο φανταστικό. Χορεύουμε! Έχει αλλάξει πολύ η περιοχή!».
«Όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το κέντρο έχει τελειώσει, κάνουν λάθος», λέει καθώς μας αφήνει πίσω της, σέρνοντας το καροτσάκι με τα ψώνια της ημέρας.
Ο Άρης Καρκαλής, δουλεύει υπάλληλος σε ένα από τα μαγαζιά των δύο νέων στην πλατεία. Του Χρήστου και της Ευγενίας. Τυλιχτής και ψήστης από τους λίγους. Με καταγωγή από το Αγρίνιο. Εργάζεται στην πλατεία Βάθης τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
Πηγή
