Με λένε Διονύση και έχασα τη σύζυγό μου και μητέρα των παιδιών μου πριν απο 4 χρονια περιπου λογω σοβαρων προβληματων υγειας. Έτσι εφυγε για μεγαλο ταξιδι στους ουρανους και εμεινα με τις δυο κορες μου 6 και 8 ετων τοτε. 10 και 12 σημερα.
Τα παιδια οταν εγινε το γεγονος, ειχαν αναμεικτα συναισθηματα. Αυτο που τους ειπα ακριβως μετα το συμβαν, ηταν οτι η μαμα εγινε αγγελος και θα μας προσεχει απο εκει πανω και αυτο που ηθελε παντα η μαμα ηταν να είμαστε ολοι σαν μια γροθια για να είμαστε πιο δυνατοι. Αυτο θελει και τωρα η μαμα που ειναι αγγελος να μας βλεπει σαν μια γροθια και να στηριζει ο ενας τον αλλον.
Τωρα το πως ειναι να μεγαλωνεις παιδια μονος; Ειναι σχολειο, θελει δυναμη και πιστη. Στην αρχη ηταν λιγο δυσκολα γιατι επρεπε να βρεθει η φορμουλα ωστε να υπαρχει ισορροπια, ειδικα οταν η βοηθεια ηταν αμελητεα για διαφορους λογους.
Νομιζω οτι μετα απο τοσο καιρο τα καταφερα και συνεχιζω να τα καταφερνω. Τα παιδια μου δοξα το Θεο χαρουμενα και καλα ειναι. Ευχομαι ολοι μπαμπαδες του κοσμου να ειναι καλα και διπλα στα παιδια τους παντα. Ανεξαρτητα αν ειναι μονοι ή οχι.
Διονύσης
